Ciąg dalszy przerzucania postów z b.pl. Tym razem - na wiosenno-Nationalowej fali (ten obraz zdobył 5 National Awards: dla najlepszego filmu społecznego, dla aktora, za muzykę i dla pary playback singerów) - o jednym z moich ulubionych filmów marathi.
Akcja Jogwy toczy się na południu, w Karnatace, w społeczności wyznającej kult bogini Yellayamy (jednej z inkarnacji bogini Kali). Kult ów zakłada istnienie specjalnie wybranych 'sług' bogini: kobieta to jogtini, a mężczyzna - jogta. Owi 'wybrańcy' traktowani są przez innych na pół z czcią, a na pół z pogardą. Mają porzucić wszystko, całe swe dotychczasowe życie, natomiast nie mają prawa do miłości, małżeństwa czy posiadania dzieci. I mają świadczyć usługi seksualne członkom danej społeczności. Mężczyzn dodatkowo traktuje się jak eunuchów i mają obowiązek nosić sari i bransoletki. I taki los spotyka parę głównych bohaterów...
Gdy poznajemy Suli widzimy młodą, pełną życia, radości i energii dziewczynę. Ale w jednej chwili jej życie zmienia się totalnie (nie napiszę po jakim 'znaku' uznano, że 'jest przeznaczona bogini', bo to się nie mieści w głowie, nawet jak się na własne oczy zobaczy i usłyszy). W trakcie obrzędu podobnego do normalnych zaślubin zostaje poświęcona Yellyamie. W społeczności innych 'wybranych' pozna Tayappę, mężczyznę zmuszonego włożyć sari i zostać 'jogtą'. Oboje będą próbowali się buntować, ale czy uda im się skutecznie sprzeciwić przesądom i tradycji?
Jogwa to historia, przy której widz często ze zdumienia otwiera szeroko oczy i która porusza serce. Film o ludziach, którym pełne zabobonów i 'sztywnej' wiary środowisko, w którym żyją, nie dało wyboru, a jednak oni chcą sobie prawo do tego wyboru wywalczyć. O tym, jak potrafią zranić najbliżsi. I jak odszukać w sobie siłę i przestać się bać. I że czasem najbardziej 'prawdziwy facet' to ten w sari (a tych w spodniach by należało lać i patrzeć, czy równo puchną).
Zachwycił mnie już początek filmu: gdy to Suli w sumie w jednym momencie z rozszczebiotanej dziewczyny przechodzi do totalnie odmiennego stanu, nie mówi kompletnie nic i tylko jej twarz zdradza targające nią podczas rytualnych obrzędów emocje. To jest świetnie zrealizowane i kapitalnie zagrane. Podobnie jak choćby scena, w której Tayappa z kolei głośno i bardzo mocno wylewa swe emocje wobec rodziny, która to zgotowała mu taki, a nie inny głos. Zresztą mogłabym wymieniać takich scen dużo więcej i wciąż stoją mi one przed oczami...
Strasznie się cieszę, że Upendrę Limaye'go nagrodzono Nationalem dla najlepszego aktora, bo absolutnie na niego zasłużył. I szkoda, że Mukcie Barve się to nie udało (jak dla mnie zasłużyła zdecydowanie bardziej od Priyanki).
Muzyka (kolejne Nationale) jest po prostu przepiękna! Tradycyjna, magiczna i nastrojowa. Moja absolutnie ukochana piosenka to przepiękna poruszająca Nationalowa ballada Jeev Rangala (uprzedzam jednak, iż klip może spoilerować):
Scena z tego klipu wzbudziła też pewne protesty (a tak się zastanawiałam, czy to tak bez echa przeszło i otóż okazuje się, że nie). Znaczy niektórzy 'obrońcy moralności' uznali pewne rzeczy za wulgarne.
Poza Nationalami Jogwa zdobył też wiele innych nagród w kraju i za granicą (w tym 4 nagrody stanowe).
Ja ze swej strony film naprawdę gorąco polecam. Takie kino Indie powinny wysyłać w świat.
